Көз килде дә, көннәр суыгайды,
кырмыскалар җиргә сеңделәр,
яфраклар да инде берәм-берәм
сикереп төште агач төбенә.
Куркындылар көзнең килүеннән
үсемлекләр — яшел кандылар,
ботакларын төрле якка таба
сузган килеш катып калдылар.
Болыт белән ябына да ята
һәм, атналар буе өзлексез
уянмыйча, дым җил белән сулап,
юеш авызын ачып йоклый көз.