Мәңгегә хуш, чынбарлык ел!
Тыелгысыз китәсең,
һәм син безне шактый моңлы
озатучы итәсең.
Син башландың буп-буш һәм саф
сизелмәс мизгел булып.
Бакчы, бүген син нинди бай!
Нинди саллы һәм тулы!
Һәр исән кеше җанында
син гомер булып актың.
Без таптык та, югалттык та,
син таптың, таптың, таптың!
Без еладык та көлдек тә,
башыбыз түнә-түнә,
кимедек тә, ишәйдек тә,
ә син кимедең генә.
Өч йөз алтмыш биш көн идең!
Хәзер алдыңа кара:
Ходай биргән вакытыңнан
сәгатьләр калып бара.
Шатланабыз! Үпкәләмә
туйганнар миннән диеп...
Синең белән гомер китә...
Моңны басабыз биеп.
Һәм без синнән бәхетлерәк
(дип уйлыйбыз, һәрхәлдә) —
син китәсең, без калабыз,
без калабыз гамәлдә.