М. Цветаевага
Синең йөрәк миләш булып яна,
Ә мин янам балан тәлгәшендә.
Синең язмышыңның ачылыгы —
Иренемә тамган күз яшемдә.
Зираттагы кипкән җиләк исе...
Каен моңы — җанны тетрәткән.
Безнең җаннар тормыш чылбырында
Еллар аша бара беррәттән.
Син туктаган нокта ерак әле...
Ул ноктага барып җитә алмам.
Соры көзгә кердем,
Җан өзелеп
Туктап калам...
барам...
туктап калам.