Фатима күрде үзенең бүлмәсендә бер рәсем:
— Әнкәем, бу кем?— диеп сурды, кочаклап әнкәсен.
Әнкәсе бирде җавап:— Әүвәлге угълым бу минем,
Дөньяда юк ул хәзердә, бер туган абзаң синең.
— Әнкәй, әнкәй! Нишләгән ул, кайда соң ул? Әйтсәнә!
Мин аны күрмәк телимен, зинһар, әнкәй, тапсана!
— Юк, җаным, юк, күз нурым, абзаң хәзердә йоклаган;
Ул каты йоклый, вөҗүден кара туфрак каплаган.
— Ә, алайса, син агамны, бар, уят, торсын, әни;
Бергә уйнарбыз, үзенең сеңлесен күрсен, әни!
— Юк, җаным, син белмисең, юктыр уятырга мәҗал,
Ул уянмас бер йокыдыр, аһ, аның исеме — әҗәл!
Сурды — сорады.
Вөҗүден — гәүдәсен.
Мәҗал — чара, көч.