Каядыр очып китәргә
җыена таллар —
Толымнарын канат итеп,
җилпиләр алар.
Чайкала кырлар-болыннар
ефәк итәктәй —
биюгә чыга җиләс җил
мине җитәкләп.
Әйләнәбез-тулганабыз
зилзилә булып —
аста кала яшел урман,
аста ак болыт.
Йолдызларга кагылабыз
биеп барышлый,
шуларның берсендә безне
бәхет каршылый.
Әй, җиләс җил, әй, дәртле җил,
нишләттең мине?
Кабат искә төшердең бит
иң гүзәл көнне —
бар дөньябызны онытып,
шундый биедек —
җанга керде Сөю дигән
изге бөеклек!